शुक्रवार, ६ जुलै, २०१२

पुन्हा पाऊस


ढग दाटता ... मन फाटता ...
पाऊस साठता ... फुटला टाहो ...
पुन्हा कोरड्यात ... मला न्याहो ...
पुन्हा कोरड्यात ... मला न्याहो ...

ह्या ओळी सुचल्या आणि त्या नंतर हि कविता झाली ...

पुन्हा पाऊस
========

आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
 
चांगली उन्हाची सवय झाली होती ...
तो डबडबणारा घाम
ते काळवंडलेले शरीर
तो कोरडेपणा ... ती रखरख 
यांना चांगली लय आली होती ...
कुठून हे काळे ढग आले ... आता सगळ बेताल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...

आता पुन्हा तो ओलावा 
पुन्हा तो हिरवेपणा 
पुन्हा त्या कोरड्या डोंगरावर 
उमटणार झर्यांच्या रेघा ...
बुजणार पुन्हा ...
पडलेल्या त्या सगळ्या भेगा ...
पुन्हा नव्या आशेनी ... आता मन चल बिचल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...

पुन्हा एकट्याने भिजायचे 
पुन्हा एकटेच वाळायचे ...
असेच नित्य नियमाने 
स्वताला ओलेत्यानी जाळायचे ...
मग पावसाच्या पाण्यातूनच 
हळूच डोळ्यातून रक्त ... गाळायचे ...
आता फ़क़्त पाणीच नाही ... तर रक्त पण गढूळ होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...

या वर्षी ... 
पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...

- विश्वेश 

मंगळवार, ३ जुलै, २०१२

पाऊस


  पाऊस
======

पाऊस आला कि नेहमी आठवयाचीस तू ...
पावसाचे थेंब ओंजळीत साठवायाचीस तू ...
अन बेसावध एखाद्या क्षणी त्या ओंजळीत भिजवायाचीस तू ...

आता इतका सावध झालो ... 
कि उगाच कधीच भिजत नाही ...
कितीही आभाळ काळवंडले 
तरीहि मन तिथे थिजत नाही ...

आता पाऊस आला कि येते चीड ...
त्या गर्दीची ... त्या ट्राफिक ची ...
त्या चिखलाची ... त्या मातीची ...
त्या पाण्यात उड्या मारणाऱ्या पोराची ...
त्या रेडीओ वरच्या लताची ...

आणि सगळ्यात जास्त ... स्वताची ...

आता इतका सावध झालो ... 
कि मनातल्या त्या कोपर्यातली तू ...
बेसावध क्षणी भिजवशील ...

या भीतीने ... उगाच तिथे थिजत नाही ...

मी पावसाच्या आणि पाऊस माझ्या 
वाटेला आता जात नाही ....

- विश्वेश