ढग दाटता ... मन फाटता ...
पाऊस साठता ... फुटला टाहो ...
पुन्हा कोरड्यात ... मला न्याहो ...
पुन्हा कोरड्यात ... मला न्याहो ...
ह्या ओळी सुचल्या आणि त्या नंतर हि कविता झाली ...
पुन्हा पाऊस
========
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
चांगली उन्हाची सवय झाली होती ...
तो डबडबणारा घाम
ते काळवंडलेले शरीर
तो कोरडेपणा ... ती रखरख
यांना चांगली लय आली होती ...
कुठून हे काळे ढग आले ... आता सगळ बेताल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
आता पुन्हा तो ओलावा
पुन्हा तो हिरवेपणा
पुन्हा त्या कोरड्या डोंगरावर
उमटणार झर्यांच्या रेघा ...
बुजणार पुन्हा ...
पडलेल्या त्या सगळ्या भेगा ...
पुन्हा नव्या आशेनी ... आता मन चल बिचल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
पुन्हा एकट्याने भिजायचे
पुन्हा एकटेच वाळायचे ...
असेच नित्य नियमाने
स्वताला ओलेत्यानी जाळायचे ...
मग पावसाच्या पाण्यातूनच
हळूच डोळ्यातून रक्त ... गाळायचे ...
आता फ़क़्त पाणीच नाही ... तर रक्त पण गढूळ होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
या वर्षी ...
पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
- विश्वेश
