कडेलोट !

आज वाटले इतक्या लवकर रात सरली ... आभाळ निळावले 

पण कुशीतून तुझ्या मोकळे होण्यास मन आळसावले ...

सांगत होते अगतिक मन अजून फिटली नाही हौस 

झेलूदे चार हाताच्या ओंजळीत हा दवाचा पाउस  

झटकून मोकळे केस उठून लगबगीने कुठे जासी ?

झालो आहे ह्या मोहरानात मी वनवासी ...

शोधात होत्या अनंत काळ तुला माझ्या चुरगळलेल्या नजरा ..

हातात उरला होता तुझ्या सुगंधाने घमघमणारा गजरा ...

समजावले मनाला .. चला भरायचे आहे पोट ...

पुन्हा एकदा ........ मी माझाच केला कडेलोट ...

नुसतेच !

काल रात्री उशिरापर्यंत काम करत असताना, माजघरातून अचानक कुजबुज ऐकू आली ....

पाहिलं तर जुने कोपरे, कोनाडे स्वताशीच काहीतरी कुजबुजत होते ...

कान देऊन ऐकल ... देत होते मला शिव्या काढत होते खोट ...

गेली बरीच वर्ष त्यांना विसरून नुसतेच भरतोय खिसे, नुसतेच भरतोय पोट ...

मला म्हणाले ... आठवतंय का तुझ रुसून कोपर्यात बसण ...

आणि आई ने कान धरले कि गालात खुदकन हसण ...

आता फार मोठा झालास ... घरातही वावरतोस साहेब म्हणून ...

रुसलास कि काय बुआ... आता जातोस घर बीर सोडून ...

अजूनही मागे वळून बघ आईने धरले आहेत कान

तू जरी नाही आलास तरी रोज वाढते तुझे जेवायचे पान

तुझे जेऊन झाल्यावर त्याच उष्ट्या ताटात जेवायची तुझी माय

आता कधी विचारतोस का तिला ... तुझे जेवण झाले काय ?

आमचे इतकेच म्हणणे आहे आमच्याशी दोन शब्द बोल

जवळ येऊन बघ कधी ... भेगा पडल्यात किती खोल

वाटले खूप बोलावे ... करावे मोकळे मन ... पण नुसतेच थरथरले ओठ

खरच ... गेली बरीच वर्ष त्यांना विसरून नुसतेच भरतोय खिसे, नुसतेच भरतोय पोट ...

अजून एक रात्र

त्या रात्री स्वप्नाच्या राज्यातली एक नदी तिच्या डोळ्यात उतरली होती ...

त्या रात्री वेगळेपणाची सगळी जाणीव पूर्णपणे सरली होती ...

उरले नव्हते कुठलेही पाश, न उरली कुठलीही आस ...

वाटले मिटून घ्यावे डोळे .... तू असता अशी पास

भरून घ्यावा तुझा गंध, जपून ठेवावा तुझा स्पर्श

असाच होत राहावा दोन मनाचा अन दोन देहाचा परामर्ष

अचानक भंगले स्वप्न, उरली ती फ़क़्त रिकामी उशी ...

तुझ्याही शेजारी असेल का ग ती ...... तशी ?

नकळत गालांवर पाण्याची रेष उमटली ...

असेल का ग तुझीही उशी अशीच ओली ?

विषय बदलावा म्हणून कूस बदलली

विषय बदलावा म्हणून कूस बदलली

अन अजून एक रात्र तशीच .... सरली ........

आज पुन्हा ...

आज बर्याच दिवसांनी तिचाकी वाहनात बसून तुळशीबाग मधील श्रीकृष्ण भुवन मध्ये मिसळ खाण्याचा योग आला ...
कार्यालयातून तिचाकी वाहनातून प्रस्थान केले ... आणि लकडी पूल ओलांडला तेव्हा असे वाटले जणू काही वर्तमान काळातून भूतकाळात प्रवेश केला ...
सगळ्या जुन्या आठवणींची चित्रफीत काही क्षणात डोळ्यासमोरून झर्रकन निघून गेली ... अचानक सगळे कृष्ण-धवल दिसू लागले ...

पांढरा सदरा, खाकी विजार घातलेला मी ... आई बरोबर काकाकुवा मेन्शन च्या वीज बिल भरणा केंद्राच्या रांगेत उभे दिसलो ...
वीज बिल भरून झाले कि अगत्य मधील डोसा किवा उभ्याचा वडा हा ठरलेला अल्पोपहार असायचा ... फ़क़्त त्या लालसेपोटी मी वीज बिल भरायला उत्सुक असायचो ...
आणि वडील बरोबर असले कि श्रीकृष्ण ची मिसळ ... पावले आपोआप श्रीकृष्ण कडे वळत होती ...
माझ्या पुढून छोटा मी वडिलांच्या बरोबरीने जात होतो ... तुळशीबागेतील आजूबाजूंच्या दुकानांमधील रंगीत आरास पाहून माझे लहान डोळे नेहमीच चमकून जायचे ...
श्रीकृष्ण मध्ये नेहमीप्रमाणे गर्दी असली कि वडील मला लाईन मध्ये उभे करून रुमाल/पट्टा इ. खरेदी उरकून घ्यायचे....
आम्ही आत शिरलो ... टूमकन उडी मारून मी माझी जागा पटकावली ... आणि मिसळ फस्त करण्यासाठी सगळी इंद्रिये उत्सुक झाली ...
मनसोक्त मिसळ खाल्ल्यावर ... खरतर नेहमीची सवय ... जोगेश्वरी च्या बोळातून बाहेर अप्पा बळवंत चौकात यायचे ...
वडील रसिक साहित्य वाचनालयमध्ये पुस्तक बदलायला आणि मी कराची मध्ये लस्सी प्यायला ....
आज .... फ़क़्त मिसळीवर भागवून पटकन परतीच्या प्रवासाला लागलो ... पुन्हा तिचाकी मध्ये बसून ...

परतताना ... जेव्हा पुन्हा लकडी पूल ओलांडला तेव्हा जाणवले ...
हा पूल साधासुधा नसून जुन्याला नव्याशी जोडणारा आहे ... दोन पिढ्या मधील दरीवर बांधलेला .....
ह्या पुलावर दुचाकींना/लहान वाहनांना परवानगी नाही ... जणू काही जुन्याने नव्याचे स्वागत मोठ्या मनाने करावे सांगणारा ...
एक लहान मुलगा आईचा हात सोडून पुलाच्या कठड्यावरून खाली पाण्यात मास्यांना स्वताच्या खाऊ मधला एक राखून ठेवलेला वाटा टाकत होता ...
तो माझ्याकडे पाहून जोरात हात हलवत हसला .... माझाही हात नकळत प्रतिसादासाठी उठला ... पण इतके निरागस आणि शुद्ध हसू काही फुटले नाही ....

पूल ओलांडला ... पुन्हा वर्तमानात परतलो ... मागे वळून पहिले ... सगळे धूसर दिसत होते ...
डोळ्यावरील भूतकाळाचा ओलावा टिपला ... आणि भावनाहीन होऊन पैसे छापायचा घाणा पुन्हा सुरु केला ...