झालीस मोगरा तू अशी वासंतिक वयात बहरताना
झालो सुवास मी हि तुझिया आसपास फिरताना ....
सरला काळोख आयुश्यि तुझा सूर्य उगवताना
उमलले अंगांग माझे सखे, तुझे सुर्यफुल होताना ...
मन भाळले इतके सहज लडिवाळ तुझ्या शब्दांना
मोहरलो सावलीत तुझ्या अस्तित्व माझे संपताना ....
धरलास हात माझा अन विसरलो वाट चालताना
खंतले न मन तुझे जराही तो असा अचानक सोडताना ....
टाळले होतेस सगळे सहज जर मला एकटे सोडताना
का पाहिले होतेस मग वळून? सासुराला जाताना ....
सांग सखे ...
आज कुणा परक्याचे ते सप्तपदीचे व्रत पाळताना
आठवतो का मी? माझी कवितेची वही चाळताना ....
- विश्वेश
२ टिप्पण्या:
आतापर्यंत लिहिलेल्या कवितेतली सगळ्यात आवडलेली कविता :)
सुंदर
छान आहे..
टिप्पणी पोस्ट करा